Kino egzystencjalne na najwyższym poziomie. Refleksje nad przemijaniem i sensem życia uważnemu widzowi nasuwają się same.
Zresztą co bym o treści i wymowie nie usiłował napisać, wyjdzie banalnie i wtórnie. Liczy się forma, a tej nie można nic zarzucić. Wspaniałe sekwencje snów i symbolika, ale z drugiej strony piękne w swojej prostocie, życiowe dialogi. Dodam jeszcze, że przy wadze tematu jaki Bergman podejmuje, film jest zdumiewająco lekki i ciepły, co jest w tym przypadku wielką zaletą. Wielkie kino, a to dopiero mój pierwszy kontakt z tym reżyserem.

9+/10